Obstrüktif uyku apne sendromu (OSAS), yüksek prevalanslı ve sıklıkla gözden kaçan,
solunumla ilişkili bir uyku bozukluğudur. Uykuda üst hava yollarının gevşeyerek hava yolunu tıkaması sonucu oluşur. Gece boyunca sık uyanmalar, hipoksemi, uykunun bölünmesi ve uyku kalitesinin düşmesi ile izlenir. Şiddetli horlama, tanıklı apneler ve gün içi aşırı uykululuk durumu en önemli semptomlardır. Artmış sempatik aktivite, metabolik ve inflamatuvar markerlar, OSAS ve serebrovasküler hastalıklar arasındaki olası ortak mekanizmayı açıklayabilir. Tedavi seçenekleri için bu mekanizmaların çok iyi bilinmesi gerekir. OSAS’ın erken tanısı ve tedavisi bireyleri serebrovasküler ve diğer komplikasyonlardan koruyabilecektir.

Obstructive sleep apnea (OSA) is a form of sleep disordered breathing, with a high prevalence rate and is often underdiagnosed. It is characterized by frequent episodes of upper airway collapse during sleep, causing recurrent arousals, intermittent hypoxaemia, sleep fragmentation and poor sleep quality. The common clinical symptoms are heavy snoring, witnessed apnea and daytime hypersomnolence, which would help to identify the affected individuals. Increased sympathetic drive, activation of metabolic and inflammatory markers, and impaired vascular function are some of the proposed mechanisms that could explain the association between OSA and cerebrovascular diseases. Understanding these mechanisms is important for identifying treatment strategies. Increased sympathetic drive, activation of metabolic and inflammatory markers, and impaired vascular function are some of the proposed mechanisms that could explain the association between OSA and cardiovascular diseases. Early recognition and treatment of obstructive sleep apnoea may prevent from adverse health consequences.

Nöroloji kliniklerinin en sık karşılaşılan hastalığı olan serebrovasküler hastalıklar, yuksek morbidite ve mortalite kaynağı olması nedeniyle önem taşımaktadır (1). Önemli olduğu oranda, tedavi güçlükleri ve hastalığın ilerleyiş öngörüsünün net olmaması nedeniyle karmaşıktır (2). Serebrovasküler hastalıklar ile uğraşan hekimler, tedavilerine yön verebilmek, hastalığa ilişkin beklentileri belirlemek ve hastalığın gidişini pozitif yönde modifiye edebilmek için prognoz hakkında öngörü sahibi olmak isterler. Serebrovasküler hastalıkların prognozunu belirleyebilmek için tanımlanmış birçok değişken bulunmaktadır. Serebrovasküler hastalık prognozunu belirlemede hekime rehberlik edecek değişkenler; hastaya bağlı, hastalık kliniğine bağlı, tanısal yönteme ve tedavi yaklaşımına bağlı olan değişkenler olarak belirlenmiştir. Hastaya ait değişkenler içinde; yaş, cinsiyet, etnik özellikler, eğitim düzeyi, aile öyküsü, risk faktörleri (atriyal fibrilasyon, hipertansiyon, hiperglisemi, ateroskleroz, vaskülit, hiperfibrinojenemi gibi), aile ve sosyal çevrenin desteği, genetik etkenler ve biyomarkerlar vardır. Serebrovasküler hastalıklarda prognoza ilişkin faktörlerin incelendiği derlemenin bu ilk bölümünde, hastaya ait prognostik faktörler gözden geçirilmiş ve bu konudaki çalışmaların bir kısmı karşılaştırmalı olarak incelenmiştir.

Cerebrovascular diseases, the most frequently encountered diseases of neurology clinics, are important because they cause high morbidity and mortality rates (1). As well as being important, they are also complex diseases since they are difficult to treat and the prevision of their progression is vague (2). Doctors who are dealing with cerebrovascular diseases need to anticipate the prognosis in order to direct the treatment and to modify the expectations of the patient’s relatives. Inquiries and problems of the patients and their relatives can be guided through sound responses in the future. There are various variables defined to determine the prognosis of cerebrovascular diseases. The variables that will guide the doctor in the determination of the prognosis depending on the patients, the medical clinic, diagnostic methodology and treatment approach. The age, the gender, ethnicity, educational level, family history, elements of risk (atrial fibrillation, hypertension, hyperglycemia, atherosclerosis, vasculitis, fibrinogenemia etc.) of the patient, the family and social support, genetics and biomarkers are the variables depending on the patient. Characteristics of the lesion; localization and its extents are the variables depending on the diseas. Motor deficits, aphasia, anosognosia, dementia, urinary incontinence, presence of sleep disorder, the improvement rate of the symptoms are the variables of clinics of the stroke. Monitoring methods are the variables of diagnostics. Antiaggregant and thrombolytic treatment, cognitive therapy constitutes the variables at the treatment approaches. The rehabilitation therapy is also dealt with this review from its prognostic aspects. The cerebrovascular disease’s prognostic factors which is depending on patients were reviewed in the first episode. The studies on the stroke prognosis are compared and evaluated. Dependent variables of the disease and diagnostic factors were reviewed in the second episode of the paper.

AMAÇ: Ürik asitin akut hemorajik inmede risk faktörü olarak rolü tam olarak bilinmemektedir. Çalışmamızda, ilk başvuruda ölçülen serum ürik asit düzeyleri ile hemorajik inme arasındaki ilişkiyi ve prognoz üzerine olan etkisini incelemeyi amaçladık.
YÖNTEMLER: Ocak-Aralık 2007 tarihleri arasında primer intraserebral hemoraji tanısı alan, inmenin ilk 24 saati içinde başvuran hastalar çalışmaya alındı. Detaylı nörolojik muayene, rutin hematolojik ve biyokimyasal tetkikler yapıldı. Serum ürik asit düzeyleri (N: <5.7mg/dl) standart analitik metod ile başvurunun ilk 24 saati içinde ölçüldü. Hastalara ilk başvuruda ve 10. günde kraniyal BT/MRI tetkikleri yapıldı. Hemoraji lokalizasyonu talamik, putaminal, nukleus lentiformis, lober serebellar ve pontin olmak üzere gruplara ayrıldı ve hemoraji hacmi ölçüldü. Hastaların 90 gün sonundaki prognozu ve dizabilitesi Glasgow outcome skalası (GOS) ve modifiye Rankin skalası (mRS) ile değerlendirildi. Hemorajinin lokalizasyonu ve hacmi, inme risk faktörleri ve serum ürik asit düzeyleri ile GOS ve mRS arasındaki ilişki ANOVA testi ile, ürik asitin hemorajik inme için risk faktörü olarak rolü multivariate regresyon analizi ile incelendi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 140 hastanın ortalama yaşı 64.51±12.43 olup yaş aralığı 24-92 idi. 16 hasta inmenin ilk haftası içinde kaybedildi. Serum ürik asit düzeyi ile mRS ve GOS arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmadı. Açlık kan şekeri ile mRS arasında (p=0.045); hemoraji hacmi (p=0.028) ve sistolik kan basıncı (p=0.034) ile GOS arasında ilişki bulunurken, diğer risk faktörleri ile böyle bir ilişki saptanmadı (p>0.05). Erkek cinsiyeti ile GOS arasında pozitif yönde anlamlı bir korelasyon tespit edildi (p<0.05).
SONUÇ: Ürik asit, hemorajik inme için bağımsız risk faktörü olmayıp, prognoz ve dizabilite üzerinde de tek başına etkisi bulunmamaktadır.

OBJECTIVE: There isn’t enough data about the role of uric acid as a risk factor for acute hemorrhagic stroke. In our study, we aimed to investigate the correlation between the serum uric acid level measured at admission to the hospital, and the hemorrhagic stroke and prognosis after acute stroke.
METHODS: Patients with the diagnosis of primary intracerebral hemorrhage who were admitted in the first 24 hours of the stroke, between January and December 2007, were enrolled in the study. Detailed neurological examination, routine hematological and biochemical tests were done. Serum uric acid levels were measured with statistical analysis method (normal: <5.7 mg/dl) within the first 24 hours of admission. Cranial CT/MRI was applied at admission and on the 10th day. Localisation of the hemorrhage was grouped as thalamic, putaminal, nucleus lentiformis, lobar, cerebellar and pontine and the volume of the hemorrhage was evaluated. A 90 - day outcome was examined with Glasgow outcome scale (GOS) and disability was examined with modified Rankin scale (mRS). The relationship between mean serum uric acid levels with GOS and mRS were examined by ANOVA and an univariate and multivariate regression model was used to investigate the role of uric acid as a risk factor for stroke.
RESULTS: The mean age of the patients was 64.51±12.43 with a range of 24-92. 16 patients died in the first week of the stroke. There was not a statistically significant correlation between mean serum uric acid level and mRS and GOS (p>0.05). Blood glucose levels were associated with mRS (p=0.045), the volume of hemorrhage (p=0.028) and systolic blood pressure (p=0.034) were associated with GOS but no statististically significant correlation was found with other risk factors(p>0.05). There was a significant positive correlation between GOS and male gender (p<0.05).
CONCLUSION: Uric acid is not an independent risk factor for hemorrhagic stroke and the levels of uric acid do not effect the prognosis.

Opalski sendromu, lateral meduller sendrom (Wallenberg sendromu) bulgularına ek olarak ipsilateral hemiparezinin eşlik ettiği, vertebral arter tıkanıklığına bağlı olarak gelişen, piramidal çaprazdan sonra kortikospinal yolları etkileyen alt medullar lezyonun yol açtığı bir sendromdur. Klasik klinik özelliklerine ek olarak, bu nadir sendromda az sayıda hastada solunum yetmezliği de görülebilir. Bu makalede, solunum yetmezliği gelişmiş bir Opalski sendromu vakası sunulmuştur.

Opalski syndrome which is due to a lesion of the lower medulla involving the corticospinal tract after the pyramidal decussation, results from an occlusion of the vertebral artery and in this syndrome ipsilateral hemiparesia is associated with symptoms of lateral medullary syndrome (Wallenberg syndrome). In this rarely seen syndrome, respiratory insufficiency can also be seen in a few patients in addition to classical clinical findings. In this manuscript, a case with Opalski syndrome who has respiratory insufficiency is presented.

İnsan beyninin stratejik bir yapısı olan talamusun bilateral paramedian infarktına ikincil gelişen hipersomni durumu nadirdir. Paramedian talamik infarkt sonrası hipersomni; beyin sapı retiküler formasyondan talamusa uzanan noradrenerjik ve dopaminerjik aktive edici uyarıların oluşmaması sonucu ortaya çıkmaktadır. Tedavisinde; amfetaminler, modafinil, metilfenidat ve levodopa/dopa agonistleri ile kısmi düzelmeler bildirilmiştir. Burada, bilateral paramedian talamik infarkt sonrası hipersomni gelişen 68 yaşında, bayan bir olgu ve uygulanan levodopa tedavisine verdiği olumlu yanıt sunulmaktadır. Nadir görülen bitalamik paramedian infarkta ikincil gelişen hipersomni tedavisinde, daha birçok çalışmaya ihtiyacımız olmakla birlikte, levodopa faydalı olabilir.

Hypersomnia following bilaterally paramedian infarction of thalamus which is a strategic structure of human brain, is uncommon. Hypersomnia following paramedian thalamic infarction has been attributed to insufficient arousal due to the interruption of noradrenergic and dopaminergic activating impulses ascending from the brainstem reticular formation to the thalamus. In treatment, amphetamines, modafinil, methylphenidate, and levodopa/dopa agonists have been reported with partial improvements. Here, after bilateral paramedian thalamic infarction developing hypersomnia of a 68 year old female patient and her positive response to applied levodopa treatment is presented. In the treatment of hypersomnia following bithalamic paramedian infarction, which is not seen very often, levodopa may be useful, although we still need much more studies.