Modern teknoloji öncesi tıbbi ölüm hali kalp ve solunumun durması şeklinde tanımlanıyordu. Mekanik ventilasyon ve kardiopulmoner canlandırmadaki gelişmelerden sonra beyin ölümü tanımı kullanılmaya başlanmış ve organ naklinin yaygınlaşması ile giderek önemi artmıştır. Beyin ölümü bazı önkoşulları yerine getirdikten sonra nörolojik muayene ile tespit edilen bir durumdur. Muayenenin tamamlanamadığı ya da apne testi yapılamadığında destekleyici test yapılması gereklidir. Destekleyici testler nöronal aktiviteyi gösterenler ve serebral dolaşımı değerlendirenler olarak ayrılır. Beyin ölümü serebral dolaşımın durması sonucu gerçekleşmektedir. Bu nedenle dolaşımı değerlendiren testler destekleyici test olarak daha çok tercih edilmektedir. Dolaşımı değerlendiren testler arasında transkranial Doppler ultrasonografisi hasta başı yapılabilen, noninvazif, tekrarlanabilir bir test olarak öne çıkmaktadır. Beyin ölümü tespitinde Doppler kullanılabilmesi için kafa içi basınç artışının Doppler spektrası değişiklikleri ve serebral dolaşım durmasının spektral formlarının çok iyi bilinmesi gerekmektedir. Bu derlemede beyin ölümü tespitinde Doppler ultrasonografisinin kullanımı gözden geçirilecektir.

Before the invention of modern technologies death was defined as the cessation of cardiac and respiratoty functions. After the advances in mechanical ventilation and cardiopulmonary resucitation techniques the term “brain death” has been used instead and with the worldwide increase in cadaveric organ transplantation this term has increasingly gained importance. Brain death is a state which is diagnosed by neurological examination in patients who fulfill some specific criteria. In patients who cannot be examined thoroughly or in whom an apnoea test cannot be performed a confirmatory test is mandatory. Diagnostic tests for brain death can either be those who show neural activity or those who evaluate cerebral circulation. The cause that leads to the development of brain death is cessation of cerebral blood flow therefore diagnostic tests which evaluate the cerebral circulation are preferred in brain death. Transcranial Doppler ultrasonography steps forward among diagnostic tests that evaluate cerebral circulation because it is non-invasive, repeatable and can be performed at bedside. In order to use transcranial Doppler ultrasonography in the diagnosis of brain death one has to have very good knowledge about the effects of increasing intracranial pressure on the Doppler spectra and the various spectral forms of cerebral circulatory arrest. In this review the utility of transcranial Doppler ultrasonography in the diagnosis of brain death will be discussed.

Serebral embolizm iskemik inmenin en sık nedenidir. Dolaşımda mikroembolik sinyal (MES) saptanması transkranial Doppler (TCD) dışında hiçbir mevcut teknik ile ulaşılamayan ve gelecek inme riskini ortaya koymada kritik önemi olduğu hemen her çalışmada saptanmış olan bir yöntemdir. Gerçek zamanlı MES varlığı semptom durumuna bakılmaksızın yüksek risk statusunu işaret eder. MES bulunuşuna göre tedavi adaptasyonunun hasta özelinde yararlı olduğu konusu henüz karara bağlanmamış olmakla birlikte potansiyelin yüksek olduğu genellikle düşünülmektedir. Bu derlemede nörosonolojik emboli belirleme ve sayımının teorisi, tekniği ve klinik potansiyeli detaylı olarak ele alınmaktadır.

Cerebral embolism is the leading cause of ischemic stroke. Detection of microembolic signals [MES] in cerebral circulation is uniquely attained by several transcranial Doppler techniques, and can not be obtained with any other available imaging modality. Albeit no uniform picture has emerged from the studies, presence and amount of MES can identify a high-risk status in the setting of potential arterial or cardiac sources of cerebral embolism. Real-time MES monitoring during vascular procedures with high cerebral embolism risk seems also promising. The potential of MES detection in improvement of patient care is usually acknowledged, even though several aspects remain yet to be scientifically established. We herein review theory, technique and clinical potential of the neurosonological emboli detection, and try to add to understanding of the journal readership about the recent development on this subject.

AMAÇ: Bu çalışmada akut iskemik inmede geçici hipergliseminin sıklığı, hipergliseminin inme şiddeti ve inme prognozu üzerine olan etkileri incelenmiştir.
YÖNTEMLER: Çalışmaya akut iskemik inme nedeniyle başvuran ve çalışmaya alınma kriterlerini dolduran 100 hasta dahil edildi. Hastalar geliş kan şekeri, açlık kan şekeri, oral glukoz tolerans testi (OGTT) ve HbA1c değerine göre normoglisemik, geçici hiperglisemik ve diyabetes mellitus (DM) olmak üzere üç gruba ayrıldı. Bu hastaların ilk başvuruda ve takiplerinin üçüncü ayında NIHSS (National Institue of Stroke Scale), FM (Fugl–Meyer) ve FIM (Fonksiyonel Bağımsızlık Skalası) skorları belirlenerek inmenin şiddeti ve inme prognozu yönünden karşılaştırılmaları yapıldı. Ayrıca hiperglisemik ve normoglisemik olan hastaların üçüncü aydaki açlık kan sekerine göre, kalıcı DM’ye dönüşümü incelendi. Analiz için ANOVA, Paired t resti, ve Mann-Whitney U testi kullanıldı.
BULGULAR: Hastaların 52’si normoglisemik, 21’i geçici hiperglisemik, 27’si diyabetik olarak değerlendirildi. Takiplerinin üçüncü ayında 28 hasta eksitus olmuştu. Geçici hiperglisemili üç hastada daha sonra kalıcı DM gelişti. Hastaların ilk başvuruda ölçülen NIHSS, FM ve FIM değerleri ile belirlenen inme şiddeti normoglisemik hastalarda, geçici hiperglisemik ve diyabetik hastalara oranla daha düşük tespit edildi (p<0.05). Geçici hiperglisemik ve diyabetik hastalar arasında inme şiddeti arasında anlamlı fark yoktu (p>0.05). Her üç grup da inmenin üçüncü ayında anlamlı derecede iyileşme gösterdi (p<0.05). Normoglisemik grupta iyileşme en belirgin iken DM’li grupta en az iyileşme görüldü.
SONUÇ: Bu çalışmada geçici hipergliseminin, iskemik inmeli hastaların önemli bir kısmını oluşturduğu ve hipergliseminin ne şekilde olursa olsun inmenin şiddeti ve prognozu üzerinde olumsuz rol oynadığı sonucuna varılmıştır. İskemik inmeli hastaların sekonder korunmasında geçici hiperglisemi takibinin önemli olduğu tespit edilmiştir.

OBJECTIVE: In this study, frequency of temporary hyperglycemia and effects of the hyperglycemia on the severity and prognosis of stroke were examined in patients with acute ischaemic stroke.
METHODS: One hundred patients, who applied for acute ischaemic stroke and met the inclusion criteria, were included in the study. Patients were diveded into three groups: normoglycemic, temporary hyperglycemic and diabetes mellitus (DM), according to the baseline blood glucose, fasting blood glucose, oral glucose tolerance test (OGTT) test and HbA1c value. These groups’ National Institue of Stroke Scale (NIHSS), Fugl–Meyer (FM) and Functional Independence Measure (FIM) scores were measured at baseline and at the 3rd month of the follow up; then, these data were compared in terms of the severity and prognosis of stroke. In addition, according to the fasting blood glucose, hyperglycemic and normoglycemic patients becoming permanent diabetics were evaluated. ANOVA, Paired t test and Mann-Whitney U tests were used in the statistical analyses.
RESULTS: Of the patients 52 were normoglycemic, 21 were hyperglycemic and 27 were diabetic. At the 3rd month of the follow up, 28 patients died. Three patients with temporary hyperglycemia became permanent DM. At baseline, severity of stroke as measured by NIHSS, FM and FIM scores was lower, which was statistically significant (p<0.05), in patients with normoglycemia than in those with hyperglycemia or DM. The severity of stroke was not significantly different among hyperglycemic and diabetic patients (p>0.05). Each of the three groups showed significant improvements at the 3rd month after stroke (p<0.05). Normoglycemia group showed the more improvement than diabetic group.
CONCLUSION: In this study, it was concluded that temporary hyperglycemia was not infrequent in patients with ischaemic stroke, and that all forms of hyperglycemia played negative role in the severity and prognosis of stroke. It was determined that follow up of temporary hyperglycemia was important for secondary care of these patients.

AMAÇ: İnme sonrası üst ekstremitede görülen fonksiyonel yetersizliğin tedavisinde çeşitli yöntemler kullanılmaktadır. Son yıllarda inme rehabilitasyonunda uygulanan yeni bir tedavi yaklaşımı ayna tedavisidir. Bu çalışmanın amacı, subakut inmeli hastalarda klasik inme rehabilitasyon programı ile kombine uygulanan motor hayal eğitimi yoluyla gerçekleştirilen ayna tedavisinin üst extremite motor iyileşmesi ve fonksiyonel düzelme üzerine etkinliğini değerlendirmektir.
YÖNTEMLER: Bu çalışma prospektif, randomize, tek kör, kontrollü bir çalışmadır. Çalışmaya inme tanısı alan 20 hasta dahil edildi. Hastalar rastgele olarak iki gruba ayrıldı; birinci gruba klasik rehabilitasyon programı, ikinci gruba ise klasik rehabilitasyon programıyla kombine edilen 15 dakikalık periyodlar halinde günde 4 kez paretik olmayan taraftaki üst extremite el bilek extansiyon hareketinden oluşan ayna tedavisi programı uygulandı. Her iki gruptaki hastalara klasik rehabilitasyon programı 4 hafta, haftada 5 gün, günde 1-2 saat olacak şekilde düzenlendi. Hastalar tedavi başlangıcında ve bitiminde (4.hafta) değerlendirildi. Değerlendirmede Brunnstrom Evrelemesi, Fugl Meyer Motor Fonksiyon Skalası (FM), el bilek ekstansiyonunun gonyometrik ölçümü ve Barthel İndeksi (Bİ) kullanıldı.
BULGULAR: Tedavi öncesi ile sonrası karşılaştırıldığında her iki grupta Brunnstrom Evrelemesi (p<0,01), FM total skorda ve Bİ ‘de (p<0,01) düzelme gözlenmekle birlikte II. grupta FM el bileği ve el bilek ekstansiyonunun gonyometrik ölçümünde anlamlı iyileşme saptandı. Tedavi sonrasında gruplar arasında değerlendirme parametreleri açısından istatistiksel olarak faklılık gözlenmedi.
SONUÇ: Çalışmamızda, klasik rehabilitasyon programı ile kombine edilen ayna tedavisinin üst ekstremite motor ve fonksiyonel düzelme üzerine klasik rehabilitasyon programına üstünlüğü olmadığı görüldü.

OBJECTIVE: A variety of methods is used in the treatment of upper extremity functional impairment after stroke.In recent years, a new therapeutic approach in the treatment of stroke rehabilitation is the mirror therapy.The purpose of this study is to investigate the efficacy of mirror therapy,which is applied through motor imagination training, combined with conventional stroke rehabilitation program on upper extremity motor and functional recovery in patients with subacute stroke.
METHODS: This is a randomized,prospective,controlled single-blind trial.The study included 20 patients who were diagnosed with stroke.Patients were randomly divided into two groups: first group received conventional rehabilitation program and the second group received conventional rehabilitation program plus mirror therapy on nonparetic upper extremity consisting of wrist extension daily 4 times for 15minutes per session. Both groups received the conventional rehabilitation program for 4 weeks, 5 days a week and daily 1-2h. All patients were evaluated at baseline and at the end of the treatment(week 4).The evaluations were performed by using Brunnstrom Staging, Fugl Meyer Motor Function Scale(FM),Barthel Index(BI) and goniometric measurement of wrist extension.
RESULTS: The Brunnstrom stage(p<0.01), total score on FM,and BI scores(p<0.01) were improved at week 4 compared to the baseline, whereas wrist subscore on FM and the goniometric measurements of the wrist and wrist extension were significantly improved only in group II.The two treatment groups were not statistically different in terms of post-treatment evaluation parameters.
CONCLUSION: In our study,the mirror therapy combined with conventional rehabilitation program was not superior to conventional rehabilitation program alone in terms of upper extremity motor and functional recovery.

Moyamoya hastalığı, internal karotid arterin distali ile ön ve orta serebral arterlerin proksimalinde stenoz veya oklüzyonlarla seyreden serebrovasküler bir hastalıktır. Nadiren intrakraniyal hemorajiye bağlı geçici veya tekrarlayıcı hemipareziye neden olurken baş ağrısı, konvülziyon, nistagmus, afazi ve ataksi gibi semptomlar da görülebilir. Bu yazımızda baş ağrısı, bulantı ve kusma şikayetleri ile acil servisimize başvuran ve radyolojik bulguları oksipital lob hemorajisini gösteren 23 yaşında bayan hastada teşhis edilen bir Moyamoya Hastalığı vakası sunuyoruz.

Moyamoya disease is a cerebrovascular disease which is characterized with stenosis and occlusions at the distal part of internal carotid artery and at the proximal part of anterior and middle cerebral arteries. It rarely causes temporary or recurrent hemiparesis due to intracranial hemorrhage while symptoms like headache, convulsion, nystagmus, aphasia and ataxia may also occur. In this paper, we present a case of Moyamoya disease which was diagnosed with a 23 year old female patient who was admitted to our emergency department with headache, nausea and vomiting complaints and whose radiological findings showed occipital lobe hemorrhage.

Anterior koroidal arter ( AChA) internal karotis arterin (ICA) dalı olup en sık laküner sendrom kliniği ile prezente olur. En sık gözlenen nörolojik bulgu hemiparezidir. Horner
sendromu ve alt kranyal sinir felçleri izole AChA enfarktları için beklenen bulgular değildir. Bu klinikle karşılaşılan AChA enfarktı olan hastada altta yatan etyolojik neden gözden geçirilmelidir. 42 yaşında erkek hasta hastanemiz nöroloji kliniğine sağ hemiparezi nedeni ile yatırıldı. Nörolojik muayenesinde Horner sendromu ve hipoglossal sinir felci tespit edildi. Kranyal ve Difüzyon Magnetik rezonans görüntülemesinde (MR) sol AChA alanında akut enfarktı gözlendi. Ekstrakranyal MR Anjiografisinde sol İCA distal servikal ve proksimal petrozal kesiminde fokal kalibrasyon incelmesi tespit edilmesi üzerine hastaya Dijital Substraksiyon Anjiografisi (DSA) yapıldı. Sol İCA subpetröz segmentte diseksiyon tespit edildi. Hastaya oral antikoagülan tedavi başlandı. ICA diseksiyonu Horner sendromu ve/veya alt kranyal sinir felçleri ile sık olmasa da karşımıza çıkabilir. Özellikle genç hastalarda travma ya da boyun ağrısı anamnezi alınmasa bile diseksiyon mutlaka akla gelmesi gereken neden olmalıdır.

Anterior choroidal artery (AchA) is a branch of internal carotid artery. AchA infarcts are frequently presented by lacunar syndromes. Hemiparesis is the most common presenting symptom. Horner syndrome and cranial nerve palsies are unusual findings for AChA infarcts. In case of presentation with these, etiopathogenesis should be reconsidered and re-evaluated. A 42 year old man was admitted to our neurology clinic with right hemiparesis. He had Horner syndrom and hypoglossal nerve palsy. An acute AChA infarction was seen in cranial and diffusion-weighted magnetic resonance imaging (MRI). As there was a suspicious sign of carotid dissection in extracranial MR angiography, digital substraction angiography was performed and dissection of left carotid artery in the subpetrosal region was observed. The patient was diagnosed with left carotid artery dissection and was started on oral anticoagulan therapy. Presentation of an acute AChA infarction due to the dissection of ICA is rarely observed. ICA dissections can sometimes be presented by Horner syndrome and/or cranial nerve palsies. Especially in young stroke patients, dissection should be considered even if the
patient does not mention headache.

Webino sendromu bilateral internükleer oftalmoplejinin özel bir formudur. Her iki gözde adduksiyon yokluğu, abduksiyon sırasında nistagmus varlığı, konverjans defisiti ve sıklıkla ekzotropya ile karakterizedir. İskemik, demiyelizan ve infeksiyöz nedenler etiyolojide tanımlanmaktadır.57 yaşında erkek hasta, pontin hematoma bağlı nadir gelişen Webino sendromu ile uyumlu göz bulgularının olması nedeni ile sunuma değer bulunmuştur.

Webino syndrome is considered a special form of bilateral internuclear ophthalmoplegia.It is characterized by bilateral absence of adduction, nystagmic abduction of both eyes, convergence deficiency and mostly with exotropia. Ischemic, demyelinating and infectious etiologies have been described. A 57 years old male patient is found worthy for presentation since there are eye findings compatible with very rarely encountered Webino syndrome secondary to pontine hematoma.