Subakut inmeli hastalarda kısmi vücut ağırlık desteği ile yapılan yürüme eğitiminin etkinliği

AMAÇ: Amacımız subakut inmeli hastalarda, kısmi vücut ağırlık destekli (VAD) yürüme bandı eğitiminin etkilerini araştırmak.
YÖNTEMLER: Yirmi hasta randomize olarak iki gruba ayrıldı. Grup1’deki hastalar konvansiyonel tedavi ve kısmi VAD ile yürüme bandı eğitimi, grup2’deki hastalar sadece konvansiyonel tedavi programına alındı. Fonksiyonel Ambulasyon Skalası(FAS), Rivermand Motor Değerlendirme gross(RMD1) ve total gross(RMD2) fonksiyon, Berg denge testi, Barthel İndeksi(Bİ), yürüme mesafesi(6dak), yürüme zamanı(10m), kadans, sağ/sol adım uzunluk oranları ve yüzelsel kas aktivitesi s(EMG) tedavi öncesi (TÖ), tedavi sonrası(TS) ve 3.ayda değerlendirildi.
BULGULAR: I.grupta parametrelerin tümünde TS ve 3.ayda anlamlı iyileşme tespit edildi(P<0.05). 2.gruptaki hastalarda FAS, RMD2, tibialis anterior (TA) ve gastroknemius kasları s(EMG) ölçümlerinde, TS ve 3.ayda anlamlı iyileşme gözlenirken (p<0.05) sağ/sol adım uzunluk oranlarında TS ve 3.ayda iyileşme bulunmadı(p>0.05), diğer parametrelerde sadece 3. ayda iyileşme tespit edildi(p>0.05). Gruplar TÖ-TS, TÖ-3.ay farkları açısından karşılaştırıldığında,10m yürüme zamanı hariç grup1 lehine olmak üzere FAS da TS ve 3.ayda(p<0.001),RMD1 de TS (p<0.001), 3.ayda (p<0.05), RMD2, Berg denge testinde TS ve 3.ayda(p<0.01), 6 dak yürüme mesafesi, kadans, TA s(EMG) de TS(p<0.01) 3.ayda(p<0.05) ve gastroknemius s(EMG) ve sağ/sol adım uzunluk oranlarında ise sadece TS(p<0.05) anlamlı farklılık tespit edildi.
SONUÇ: Konvansiyonel tedaviyle birlikte kısmi VAD’li yürüme bandı eğitiminin, konvansiyonel tedaviye kıyasla, yürüme eğitimi üzerine daha etkili olduğu görülmüştür.

Effectiviness of gait training with partial body-weight support in subacute stroke patients

OBJECTIVE: Our goal was to determine effects of partial body weight-supported(BWS)-treadmil
training on subacute stroke patients.
METHODS: Twenty patients were randomly assigned into two groups.Patients in group1 were participated in conventional treatment and partial BWS-treadmil training.Patients in group2 were participated only in conventional treatment.Functional Ambulation Scale(FAS),Rivermead Motor Evaluation gross(RMD1) and total gross(RMD2) function,
Berg Balance Scale,Barthel Index(BI), walking-distance(6min), walking-time(10m), cadence rate, ratios of right-left step length,s(EMG), superficial muscle activity were evaluated in pretreatment and posttreatment periods, and 3-months.
RESULTS: Patients in group1 showed statistically significant improvements in all parameters at posttreatment and 3-months(p<0.05).In group2, while there were significant improvements in FAS, RMD2, TA, gastrocnemius s(EMG) measurements at posttreatment and 3-months(p<0.05), no improvements were found in ratios of right-left step length at
posttreatment period(p>0.05); for remaining parameters, improvements were found at 3-months(p>0.05). When groups were compared with regard to differences between pretreatment and posttreatment and pretreatment and 3-months, with being in favor of group1, except for 10m walking time, there were significant differences FAS at posttreatment period and 3-months(p<0.001); RMD1 at posttreatment period(p<0.001) and 3-months(p<0.05); RMD2 and Berg Balance Scale at posttreatment period and 3-months(p<0.01); 6min walking-distance cadence and TA s(EMG)at posttreatment
period(p<0.01) and 3-months(p<0.05); gastrocnemius s(EMG) and ratios of right/left step length only at posttreatment period(p<0.05).
CONCLUSION: Partial BWS-treadmil training combined with conventional treatment was found to be more effective on walking training compared to only conventional treatment.