Subkortikal infarktlar ve lökoensefalopatiyle birlikte serebral otozomal dominant arteriopati (CADASIL) herediter serebral küçük damar hastalıkları içerisinde en yaygın olanıdır. Son yıllarda genetik testlerin yaygınlaşması ve yüksek kaliteli çalışmalar sayesinde hastalıkla ilgili bilgilerimizde önemli değişiklikler olmuştur. Erken başlangıçlı inme ve prematür demans ve ölümle karakterize klasik fenotipin yanı sıra daha ileri yaşta başlangıç ve daha hafif seyir özellikleri gösteren formlar da belirlenmiştir. Öte yandan sistein koruyan mutasyonlar gibi patojenitesi bilinmeyen atipik NOTCH3 mutasyonlarının saptanması belirli vakalarda tanıyı güçleştirmektedir. Bu gözden geçirme yazısında CADASIL’in moleküler tanısı, nörogörüntüleme bulguları ve CADASIL hastalarının yönetimi ile ilgili son verileri derledim.

Cerebral autosomal dominant arteriopathy with subcortical infarcts and leukoencephalopathy (CADASIL) is the most common form of hereditary cerebral small vessel disease. During the last years, our understanding of the disease has substantially changed due to increased availability of the genetic test and high-quality studies. Besides the classical CADASIL phenotype characterized by early onset stroke and premature dementia and death, milder forms with elderly onset have been recognized. On the other hand, atypical NOTCH3 mutations with unknown pathogenicity including cysteine sparing ones, in conjunction with milder forms of the disease make it difficult to ascertain the diagnosis in certain cases. In this paper, I have reviewed the recent data regarding the molecular diagnosis, neuroimaging findings and management of patients with CADASIL.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmanın amacı, mortalite riski yüksek olan akut baziler arter oklüzyonu olan inme hastalarında intravenöz trombolitik tedavinin mekanik trombektomi sonuçları üzerinde etkisini belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2018- 2022 tarihler arasında hastanemize başvuran, baziler arter oklüzyonu olan ve mekanik trombektomi işlemi uygulanan akut inme hastalarının verileri retrospektif olarak incelenerek çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, komorbiditeleri, başvuru sırasındaki NIH inme ölçeği, radyolojik görüntüleme sonuçları, semptom başlangıç zamanı, intravenöz doku plazminojen aktivatörü (IV-tPA) tedavisi ve kontrendikasyonları incelendi. Beyin bilgisayarlı tomografi (BT) ve BT anjiyografi sonuçları incelenerek pc-ASPECT (Posterior Circulation Alberta Stroke Program Early Computed Tomography Score) ve BATMAN (the Basilar Artery on Computed Tomography Angiography) skorları değerlendirildi. IV tPA ve endovasküler tedavi (EVT) uygulanan hasta grubu ile direkt EVT uygulanan hastaların sonuçları karşılaştırıldı. İki grubun işlem sonrası rekanalizasyon sonuçları, EVT komplikasyonları, taburculuk ve 3 ay sonrasındaki fonksiyonel sonuçları karşılaştırıldı. Klinik sonlanım, modifiye rankin skalası(mRS) kullanılarak belirlendi. mRS 0-2 olanlar iyi, mRS 3-6 olanlar ise kötü klinik sonlanım grubuna alındı.
BULGULAR: IV tPA artı EVT kombinasyonu uygulanan hasta grupu ile direct EVT uygulanan grubun sonuçları karşılaştırıldı. İşlem sonrası tam rekanalizasyon sağlanan hastaların oranı direct EVT grubunda %53.3 iken, kombine grupta %42.9 idi. EVT sonrası intrakranial kanama direkt EVT grubunda %13.3 iken, kombine grupunda %7.1 idi. EVT sonrası distal emboli toplam %27.1 oranında gözlemlendi. Bunlardan %22.2’si direct EVT grubunda, %42.9’u ise kombine grubunda idi. İki grup arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. EVT sonrası reoklüzyon direct EVT grubunda 3 (%56.7) hastada izlenirken, kombine grupta 2 (%14.3) hastada görüldü. MRS 0-2 direkt EVT grubunda % 31.1, kombine grupta ise %35.7 idi. MRS 3-6 direkt EVT grubunda %68.9 iken, kombine grupta %64.3 idi. Gruplar arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Binary lojistik analizinde ileri yaş kötü sonlanım riskini 1.054 kat artırırdı. Tip 3 akus aortu olanların kötü sonlanım riski tip 1 olanlara göre 10.5 kat artırdı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Direk EVT ve IVtPA artı EVT kombinasyonu uygulanan hasta gruplarında tedavi şeklinin mRS üzerinde istatistiksel olarak anlamlı bir etkisi bulunmadı. İleri yaşın kötü klinik sonlanım üzerinde direkten etkisi görüldü.

INTRODUCTION: The aim of the study is to determine the effect of intravenous thrombolytic therapy on mechanical thrombectomy outcomes in stroke patients with basilar occlusion who have a high risk of mortality.
METHODS: The data of acute stroke patients who applied to our hospital between January 2018 and June 2022, who had basilar artery occlusion and underwent mechanical thrombectomy, were retrospectively analysed and included in the study. Patients' demographic characteristics, comorbidities, medications, blood pressure at admission to the emergency room, NIHSS, radiological imaging results, symptom onset time, intravenous recombinant tissue plasminogen activator (IV tPA) treatment and contraindications were examined. The posterior circulation Alberta stroke program early computed tomography score (pc-ASPECT) and the basilar artery on computed tomography angiography (BATMAN) scores were evaluated by examining brain computed tomography (CT) and CT angiography results. The results of the patients who received combined IV tPA and endovascular thrombectomy (EVT) were compared with the patients who underwent EVT alone. Post-procedure recanalization results, EVT complications, functional outcomes at discharge and 3-month outcomes were compared between the two groups. Clinical outcome was determined using the modified Rankin scale (mRS). Those with mRS 0-2 were included in the good clinical outcome group, whereas those with mRS 3-6 were included in the poor clinical outcome group.
RESULTS: The results of the patient group treated with combined IVtPA and EVT were compared with the group treated with EVT alone.The rate of patients who achieved complete recanalization after the procedure was 53.3% in the direct EVT group, compared to 42.9% in the combined group. Intracranial bleeding after EVT was13.3% in the direct EVT group,while it was7.1% in the combined group. After EVT, reocclusion was observed in 3(56.7%)patients in the direct EVT group and in2(14.3%) patients in the combined group. MRS was 31.1%in the0-2 direct EVT group and 35.7%in the combined group.While mRS3-6 was 68.9%in the directEVT group,it was 64.3%in the combined group.There was no statistically significant difference between the groups. Binary logistic analysis showed that advanced age increased the risk of poor outcome.Those with type3 aortic arch increased the risk of poor outcomes 10.5 times compared to those with type1.
DISCUSSION AND CONCLUSION: There was no statistically significant effect of the treatment type on mRS in the patient groups who received direct EVTand IVtPA plusEVT combination.Advanced age was found to be directly associated with poor clinical outcome.

GİRİŞ ve AMAÇ: İnme hastaları hastaneye yatış sonrasında sıklıkla uzun bir rehabilitasyon ve tedavi süreciyle hayatlarına devam etmektedirler. Bu sürece uyum sağlamak, özellikle akut dönemde bakım verenler için zorlayıcı olabilmektedir. İnmede kaygı üzerine önceki çalışmalar esas olarak subakut ve kronik dönemlere odaklanmıştır. Bu nedenle bu çalışmada, inme hastalarına bakım verenlerde hastanede yatışta akut dönem kaygı düzeylerini ve ilişkili faktörleri değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Akut inme nedeniyle hastaneye yatırılan hastalar ve onların bakım verenleri çalışmaya dahil edildi. Hastaların ve bakım verenlerin sosyodemografik özellikleri kaydedildi. Hastaların klinik durumları ve hastalık özellikleri değerlendirildi. Bakım verenlere Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri (STAI) ve Hastane Anksiyete ve Depresyon (HAD) ölçekleri uygulandı. Bu değişkenler arasındaki ilişkiler değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya yaş ortalaması 67,09±11,48 olan 100 hasta ve yaş ortalaması 46,19±13,36 olan 100 bakım veren dahil edildi. 65 yaş altı, iskemik inme geçiren ve nöroloji servisinde tedavi gören hastaların bakım verenlerinde anksiyete puanlarının daha yüksek olduğu görüldü (p=0,001; p=0,001; p=0,019). Hekimin günlük bilgilendirme sayısı ve memnuniyeti ile anksiyete puanları arasında negatif korelasyon bulundu (p=0,001). Ayrıca 1. ve 2. derece akraba olup bakım verenlerde, özellikle de kadın bakım verenlerde anksiyete puanlarının daha yüksek olduğu belirlendi (p=0,032; p=0,033).
TARTIŞMA ve SONUÇ: İnme hastalarının bakıcıları önemli düzeyde kaygı ve depresyon yaşarlar. Bu durum birçok faktörlerle ilişkilidir. Özellikle hastanede yatış döneminde bakım verenlere daha sık ve tatmin edici bilgi verilmesi önemlidir.

INTRODUCTION: Stroke patients often continue their lives with a long process of rehabilitation and treatment after hospitalization. The adaptation to this process can be challenging for caregivers, particularly during the acute phase. Previous studies about anxiety in stroke have mainly focused on the subacute and chronic phases. Therefore, this study aimed to assess anxiety levels during the acute phase within caregivers of stroke patients in the hospitalization period, along with associated factors.
METHODS: Hospitalized patients for acute stroke and their caregivers were included in the study. Sociodemographic characteristics of patients and their caregivers were recorded. Clinical conditions and disease features of patients were evaluated. Caregivers were administered the State-Trait Anxiety Inventory (STAI) and the Hospital Anxiety and Depression (HAD) scales. The relationships between these variables were assessed.
RESULTS: The study included 100 patients with a mean age of 67.09±11.48 and 100 caregivers with a mean age of 46.19±13.36. Higher anxiety scores were observed in caregivers of patients who were younger than 65, had ischemic stroke, and were treated in the neurology service (p=0.001; p=0.001; p=0.019). A negative correlation was found between the number and satisfaction of physician’s daily information with anxiety scores (p=0.001). In addition, higher anxiety scores were identified in caregivers, particularly female caregivers of patients in the 1st and 2nd degree relatives (p=0.032; p=0.033).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Caregivers to stroke patients experience significant levels of anxiety, and depression. This situation is associated with various factors. It is important to provide more frequent and satisfactory information to caregivers, especially in the hospitalization period.

GİRİŞ ve AMAÇ: Nöroyoğun bakım ünitelerinde (NYBÜ) takip edilen ve bilinç bozukluğu eşlik eden inme hastalarında, bilinç kaybının şiddeti değerlendirilerek prognoz hakkında fikir edinebilir. Bu çalışmada NYBÜ’sinde takip edilen inme hastalarının özelliklerinin ve prognoz hakkında GKS (Glaskow Koma skalası), FOUR skoru ve NIHSS’in (National Institutes of Health Stroke Scale) kestirim gücünün belirlenmesi amaçlanmıştır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Akut inme tanısı ile başvuran ve NYBÜ’de yatırılan 59 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. İki farklı nöroloji uzmanlık öğrencisi tarafından, birbirinden bağımsız olarak ilk başvuru sırasında ve 72. saatinde GKS ve FOUR skoru, geliş ve çıkış NIHSS skorları hesaplanmıştır. Demografik bilgileri, risk faktörlerinin varlığı ve nörogörüntüleme sonuçları kaydedildi. İnme subtiplere ayrılarak sınıflandırma yapıldı. Ayrıca tüm hastaların yatış süreleri, NYBÜ’den taburculuk, yatış sırasında ve ilk 30 gün içinde entübasyon ve mortalite kaydedildi ve bu parametreleri kullanarak GKS ve FOUR skoru prognoz kestirim güçleri karşılaştırıldı.
BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 68,6 ± 13,4 yıl olup 4 hastada hemorajik inme, 55 hastada iskemik inme saptandı. Ortalama geliş NIHSS 13,1 ve çıkış NIHSS 10 idi. Araştırmacılar arasında, geliş ve 72.saatteki GKS ve FOUR skoru açısından istatistiksel olarak anlamlı pozitif yönlü yüksek derecede korelasyon (r=989) saptandı. Geliş ve yatışın 72. saatindeki GKS ve FOUR skoru, hastanede yatış sırasındaki ve 30 günlük mortalite kestirim güçleri benzer bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: FOUR skorunun prognostik değeri ve farklı araştırmacılar arasındaki tutarlılığı anlamlı derecede yüksek bulundu. İnme hastalarının başvuruları ve NYBÜ'lerinde takipleri sırasında GKS ve FOUR skorunun birlikte progozu değerlendirmede etkin olduğu kanaatindeyiz.

INTRODUCTION: Stroke patients treated with disorders of consciousness in the neurointensive care unit (NICU) can be assessed by evaluating the severity of unconsciousness and get an idea of the prognosis. The aim of this study was to determine the characteristics of stroke patients followed up in the NICU and the predictive power of GCS (Glasgow Coma Scale), FOUR score and NIHSS (National Institutes of Health Stroke Scale) on prognosis.

METHODS: A total of 59 patients admitted with a diagnosis of acute stroke and hospitalised in the NICU were included in the study. GCS and FOUR scores, and NIHSS scores on admission and at 72nd hours were calculated independently by two different neurology speciality students. Demographic information, presence of risk factors and neuroimaging results were recorded. Classification was made by dividing stroke into subtypes. Furthermore, the length of hospitalisation, discharge from the NICU, intubation during hospitalisation and within the first 30 days, and mortality were recorded for all patients, and the prognosis predictive power of GCS and FOUR score were compared using these parameters.
RESULTS: The mean age of the patients was 68.6 ± 13.4 years. 4 patients had haemorrhagic stroke and 55 patients had ischaemic stroke. The mean admission NIHSS was 13.1 and discharge NIHSS was 10. A statistically significant positive correlation (r=989) was found between the investigators in terms of GCS and FOUR score at arrival and 72nd hours. The GCS and FOUR score at 72nd hours of admission and hospitalisation, and the predictive power of mortality during hospitalisation and 30-day mortality were similar.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The prognostic value of the FOUR score and its consistency between different investigators were found to be significantly high. We believe that GCS and FOUR score together are effective in the prognostic evaluation of stroke patients during admission and follow-up in the NICUs.

GİRİŞ ve AMAÇ: Anevrizma oluşumunda lokal damar anatomisi ve buna bağlı oluşan hemodinamik faktörlerin etkili olduğu bilinmektedir.Serebral arter ağını oluşturan Willis poligonu popülasyonun %54’ünde asimetriktir. Ancak anevrizma oluşumu için bu tek başına belirleyici değildir. Anterior komminikan arter anevrizması oluşumunda A1 segment hipoplazi/aplazi ve anterior komünikan arterdeki hemodinamik değişikliklerin etkisi olduğu düşünülmektedir. Bunların içerisinde en sık görülen A1 segment hipoplazisidir. Bu çalışmanın amacı anterior komünikan arter anevrizması oluşumunda, anterior serebral arter-A1 segment hipoplazisinin etkisi göstermektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde yapılan 535 hastanın dijital subtraction anjiografi görüntülemeleri incelenmiştir. Çalışmamızda hastalar üç gruba aytılmış olup bu gruplar anterior komünikan arter anevrizması olan 100 hasta (Grup-1), anterior komünikan arter anevrizması olmayan ancak anterior dolaşımda anevrizması bulunan 166 hasta (Grup-2) ve subaraknoid kanama nedeniyle dijital subtraksiyon anjiografi (DSA) yapılan ancak anevrizma saptanmayan 269 hasta (Grup-3) şeklindedir.
BULGULAR: Grup-1’de hipoplazi/aplazi gözlenme oranı (%45,0), Grup-2 (%13,3) ve Grup-3 (%16,4) ’ten istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksektir (p<0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Elde edilen bu sonuç A1 segment hipoplazi/aplazisinin anterior komünikan arter anevrizması oluşumunda rol oynayabileceğini düşündürmektedir.

INTRODUCTION: It is known that local vascular anatomy and related hemodynamic factors are effective in aneurysm formation. The Willis polygon that forms the cerebral artery network is asymmetric in upto 54% of population. However, this is not the only determinant of aneurysm formation. It is suggested that A1 segment hypoplasia/aplasia and hemodynamic changes in the anterior communicating artery have an effect on the formation of anterior communicating artery aneurysm. The aim of this study is to investigate any possible effect of anterior cerebral artery-A1 segment hypoplasia on the formation of anterior communicating artery aneurysm.
METHODS: In this study, digital subtraction angiography images of 535 patients, performed in our clinic, were evaluated. The patients were divided into in three groups as those having anterior communicating artery aneurysm (Group-1, 100 patients), patients with aneurysm in the anterior circulation without accompanying anterior communicating artery aneurysm (Group-2, 166 patients), and those who underwent digital subtraction angiography (DSA) due to subarachnoid hemorrhage but no aneurysm was detected (Group-3, 269 patients).
RESULTS: The frequency of hypoplasia/aplasia observed in Group-1 (45.0%) is significantly higher than Group-2 (13.3%) and Group-3 (16.4%) (p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: This result suggests that A1 segment hypoplasia/aplasia can play a role in the formation of anterior communicating artery aneurysm.

GİRİŞ ve AMAÇ: Optik sinir kılıf çapı (OSKÇ) spontan intraserebral kanamalı (İSK) hastalarda artan kafa içi basınca bağlı artmış olarak görülür. İSK hastalarında artmış OSKÇ’nin prognostik değeri belirsizdir. Bu çalışmada İSK hastalarının prognozu hakkında OSKÇ’nın öngörü gücünü ortaya koymayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2020 ile Nisan 2022 arasında İSK tanısı alan hastalar dosyaları geriye doğru taranarak incelendi Travmatik İSK, serebral enfarktüsün hemorajik dönüşümü, anevrizma veya arteriyovenöz malformasyon kanamaları, tümör kanamaları, orbital kitle lezyonları, orbital cerrahi ve oküler veya retro-orbital yaralanma olan hastalar, OSKÇ ölçümünü kullanılamaz hale getiren hareket artefaktları olan hastalar dışlandı. Semptomların başlangıcından sonraki 6 saat içinde ilk kraniyal bilgisayarlı tomografi (BT) uygulamasında İSK saptanan 39 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların çekilen ilk kraniyal BT’lerinde kanama lokalizasyonu, hacmini, intraventriküler hemoroji (IVH) varlığı; OSKÇ, optik sinir kılıf alanı (OSKA) incelendi.
Taburculuktaki nihai sonlanım: iyi prognozlu grup modifiye rankin skalasına (MRS) göre 0-3 puan alan hastalar, kötü prognozlu grup 4-6 puan alan olarak ikiye ayrıldı. Sürekli değişkenler için Student’s t-testi, kategorik değişkenler için ki-kare testi ve OKSÇ ölçümünün çeşitli parametrelerle korelasyonunu belirlemek için Pearson korelasyon katsayısı, volüm ile olan korelasyonunu belirlemek için Spearman korelasyon katsayısı kullanıldı.
BULGULAR: Kötü sonuç grubunun OSKÇ'si, olumlu sonuç grubununkinden önemli ölçüde daha yüksekti (6,67 ± 0,85'ya karşı 5,97 ± 0,61 mm, p<0,001). Hematom hacmi ile OKSÇ ölçümleri arasında pozitif yönlü anlamlı ilişki saptandı (r = 0,529, p<0,001). Kötü grubun hematom hacimleri iyi gruba göre anlamlı düzeyde yüksek görüldü (p=0,012). Kötü grupta IVH varlığı anlamlı düzeyde fazla idi (p=0,026). Ayrıca MRS’ye göre oluşturulan hasta gruplarında OSKÇ’nin (p<0,01, güven aralığı: %95 0,573-0,914) kötü sonuç ile ilişkili olduğunu saptadık. Ayrıca OSKÇ için kesme değeri %90,9 özgüllük ve %64,7 duyarlılık oranı ile 6,60 mm olarak bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: İlk BT'de ölçülen artmış OSKÇ kötü sonucu öngördü. Bu nedenle prognostik bir ölçek olarak kullanılabilir ve zamanında uygun müdahale için hekimi uyarabilir.

INTRODUCTION: Optic nerve sheath diameter (ONSD) is seen to increase in patients with spontaneous intracerebral hemorrhage (ICH) due to increased intracranial pressure. The prognostic value of increased ONSD in ICH patients is uncertain. In this study, we aimed to reveal the predictive power of ONSD about the prognosis of ICH patients.
METHODS: Patients diagnosed with ICH between January 2020 and April 2022 were examined by retrospectively scanning their files. 39 patients with ICH detected on the first cranial computed tomography (CT) scan within 6 hours after the onset of symptoms were included in the study. In the first cranial CT of the patients, bleeding localization, volume, presence of intraventricular hemorrhage (IVH), ONSD, optic nerve sheath area (ONSA) were examined. Final outcome at discharge: The good prognosis group was divided into patients with 0-3 points according to the modified Rankin scale (MRS), and the poor prognosis group was divided into 4-6 points. Student's t-test was used for continuous variables, chi-square test for categorical variables, Pearson correlation coefficient was used to determine the correlation of OCSD measurement with various parameters, and Spearman correlation coefficient was used to determine the correlation with volume.
RESULTS: The ONSD of the poor outcome group was significantly higher than positive outcome group (6.67 ± 0.85 vs. 5.97 ± 0.61 mm, p<0.001). A significant positive correlation was found between hematoma volume and ONSD measurements (r = 0.529, p<0.001). The hematoma volumes of the bad group were significantly higher than good group (p=0.012). The presence of IVH was significantly higher in bad group (p=0.026).
In addition, the cut-off value for ONSD was found to be 6.60 mm, with a specificity of %90.9 and sensitivity of %64.7.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Increased ONSD measured on initial CT predicted poor outcome. Therefore, it can be used as a prognostic scale and alert the physician for timely appropriate intervention.

Fetal posterior serebral arter (fPCA), posterior serebral dolaşımda posterior serebral arterin internal karotid arter (ICA) dalı olarak bu bölgeyi perfüze ettiği yaygın gözüken bir varyanttır. fPCA’nın akut iskemik inme riskinde önemi net değildir. Biz bu yazıda posterior dolaşıma ait akut enfarkt tablosunda saptanan ipsilateral fPCA varlığı ve ipsilateral karotis artere stent uygulanan bir vakayı sunmayı amaçladık. 55 yaşında kadın hasta kemoterapi sonrası başlayan ve üç gündür devam eden sağ tarafını görememe, sağ ağız kenarında ve sağ el parmaklarında uyuşma şikayeti ile acil servise başvurdu. Anjiogramda, sol kommon karotis arterden enjeksiyonla sol ICA servikal segmentte %99 stenoz ile uyumlu dolum defekti ve distalinde sadece fPCA’da dolumu olduğu, arkus aortadan enjeksiyonla sol subklavian arterin proksimalden itibaren oklude olduğu izlendi. Distal emboli tutucu filtre kullanılarak, önce balon anjiyoplasti ve ardından karotis arter stentleme yapıldı İşlem sonrası alınan görüntüde stentin intakt ve rezidü stenozun olmadığı ve distalde sol MCA ile her iki PCA (sol fPCA)’nın net dolumu izlendi. Posterior sirkülasyon inmelerinde karotis stenozu ve fPCA varlığı her zaman akla gelmeyebilir. PCA ve ICA arasındaki bağlantı, posterior komünikan arter (PCoA) tarafından sağlanır. fPCA, ICA’nın anatomik bir varyantıdır. fPCA varlığında, özellikle ipsilateral hemodinamik açıdan anlamlı ICA'da stenoz veya oklüzyon olan vakalarda yeterli kollateral dolaşımdan yoksun olabilir ve serebral perfüzyon bozulduğunda (örn. hipotansiyon nedeniyle), PCA ile perfüze olan bölgelerde watershed enfarktlar meydana gelebilir.

Fetal posterior cerebral artery (fPCA) is a common variant in the posterior cerebral circulation, in which the posterior cerebral artery perfuses this region as a branch of the internal carotid artery (ICA). The importance of fPCA in the risk of acute ischemic stroke is not clear. In this article, we aimed to present a case with ipsilateral fPCA detected in the acute infarction of the posterior circulation and stent applied to the ipsilateral carotid artery. A 55-year-old female patient was admitted to the emergency service with complaints of inability to see her right side and numbness in her right hand, which started after chemotherapy and continued for three days. In the angiogram, it was observed that there was a filling defect compatible with 99% stenosis in the left ICA cervical segment with injection from the left common carotid artery, and only fPCA filling in its distal, and the left subclavian artery was occluded from the proximal with injection from the aortic arch. Using the distal embolism-retaining filter, first balloon angioplasty and then carotid artery stenting were performed. In the post-procedure image, the stent was intact there was no residual stenosis, and there was clear filling of the left MCA and both PCAs (left fPCA) in the distal. The presence of carotid stenosis and fPCA may not always be considered in posterior circulation strokes. The connection between PCA and ICA is provided by the posterior communicating artery (PCoA). fPCA is an anatomical variant of ICA. In the presence of fPCA, especially in cases with stenosis or occlusion in the ipsilateral hemodynamically significant ICA, adequate collateral circulation may be lacking, and when cerebral perfusion is impaired (e.g. due to hypotension), watershed infarcts may occur in PCA-perfused areas.

Relapsing polikondrit kartilajinöz yapılara afinitesi olan ve rekürren kondrit epizodlarına yol açan multisistemik otoimmün bir hastalıktır. En yaygın prezentasyonlar aurikuler ve nazal kondrit ve artrittir; bununla birlikte hastalık, kalp, damarlar, trakeobronşial ağaç ve sinir sistemi de dahil olmak üzere vücudun hemen her kısmını etkiler. İnme relapsing polikondrit hastalarında nadiren bildirilmiştir. Olasılıkla vaskülite sekonder inme geliştiren ve aurikuler perikondrit, sensorinöral işitme kaybı ve oküler inflamasyon dahil relapsing polikondritin diğer tipik özelliklerini gösteren bir olgu sunuyoruz.

Relapsing polychondritis is a multisystemic autoimmune disease with a predilection for cartilaginous structures, causing recurrent episodes of chondritis. The most common presentations are auricular and nasal chondritis and arthritis; however, the disease may affect almost every part of body including heart, vessels, tracheobronchial tree and nervous system. Stroke has rarely been reported in patients with relapsing polychondritis. We present a case with stroke, probably due to vasculitis and other typical manifestations of relapsing polychondritis including auricular perichondritis, sensorineural hearing loss and ocular inflammation.